Kam vënë re kohët e fundit një trend shumë alarmues. Duket sikur gratë duartrokiten publikisht për tu ankuar nga të qenurit prind. Dhe, baballarrët, pra nuk janë aspak.
Një dekadë më parë, nënat që ankoheshin ishin revolucionare, siç dëshmohet nga reagimi jashtzakonisht negative në esenë e Ayelet Waldman në të cilën pranoi se e donte burrin më shumë se fëmijët e saj. Web faqja e njohur “Scary Mommy”, filloi më 2008, është faqe paradigmatike, multikonfesionale, ku ka mijëra artikuj dhe blogje të rrëfyera për të qenurit nëna të papërsosura, duke përfshirë temat, fëmijë të sinqertë, nuk jam e dhënë shumë ppas fëmijëve etj.
Por, çka në lidhje me birin tim? Një gjë e kam vërejtur si psikolog klinik në praktikë private është se burrat janë gjithnjë e më pak të aftë për të shprehur ndjenjat negative rreth të qenurit prind, madje edhe ata që janë krejtsisht të kuptueshëm. Imagjinoni në një kënd lojrash të dëgjoni dike duke thënë, “O zot, sot kisha nevojë për një pije gjatë tërë ditës. Fëmijët nuk silleshin fare mirë, ishin të tmerrshëm dhe nuk po ia dilja mbanë”. Jeni duke e paramenduar një nënë, apo jo?
Mirëpo, çfarë nëse folësi është një baba? Pyetja është e dyshimtë sepse kam ende për të dëgjuar ankesat e prindit duke folur hapur dhe sinqerisht për fëmijët e tij, dhekjo nuk është mungesë e përpekjes. Burrat as që nuk marrin biseda artificial. Nëse kërkohet të mëshiroheni si prindër, nënat mesatarisht marrin frymë një psherëtimë, ndërsa burrat mesatarisht ngjajnë sikur janë para kamerës së fshehtë duke dhënë një mori përgjigjesh nga argëtimi tejmase duke shikuar një vallëzim në klasë përmes dy pasqyrave.
Tani, nuk po flas më për ato familje shumë tradicionale ku baballarët kujdesen më pak se sa nënat për fëmijët e tyre. Por flas për regjimin e ri, në të cilën baballarët janë shumë të përfshirë dhe bëjnë mjaft punë në angazhimin e prindërimit. Sipaps disa hulumtimeve në 2013 tregohet se sasia ekohës së shpenzuar nga burrat dhe grate në angazhimin e kujdesit ndaj fëmijës, në fakt është konvergjente.
Klientët e mi meshkuj në terapi, vendi ku njerëzit janë të lirë të flasin, shpesh më tregojnë se sa stresiv ndjehen. Ata ndjejnë presion për të mbështetur familjet e tyre (me ose pa kontributin financiar të grave të tyre), ata kanë kohë të kufizuar për aktivitete të lira dhe sociale dhe janë emocionalisht të hapur dhe të lidhur me grate e tyre në një mënyrë që kurrë nuk është kërkuar prej meshkujve në gjeneratat e mëparshme. Gjithashtu, ata kanë gjithnjë e më pak përmbushje seksuale. (mjerisht, hulumtimi i njëkohshëm mbi lëvizjen konfesionale të nënës tregon se nëna në marrëdhënie afatgjata humbasin interesin në seks më lehtë se partnerët e tyre meshkuj).
Në familjet e sotme, baballarët bëjnë gjysmën e kujdesit ndaj fëmijëve, duke u kritikuar për mënyrën se si e bëjnë këtë. Më tej, shoqëria tregon se burrat nuk duhet të ankohen asnjëherë për mërzitjen dhe lodhjen që femrat e përjetojnë. Megjithatë, ata duhet të mbështesin grate e tyre në public, duhet ti kushtojnë vëmendje fëmijëve e shumë angazhime tjera.
Nuk jam duke gjykuar asnjë nga këto sjellje, unë po përpiqem të them këtë, më thoni cfarë reagimi do të bënte një nënë nëse sheh burrin udke pirë duhan para fëmijës së tij.
Supozohet se baballarët janë supernënat, me tërë standardet e larta të vet imponuara dhe mosmiratimin shoqëror për të pranuar kënaqësinë e të qenurit prind.
Unë e kuptoj se meshkujt kanë qenë më pak të përfshirë sesa femrat në kujdesin e fëmijës, por po ndryshon gjithcka. Duhet të ketë një ndryshim në harmoninë shoqërore ku meshkujt inkurajohen jo vetëm për të marr përgjegjësi të barabarta për prindërim, por edhe të jenë në gjendje për të diskutuar hapur të metat dhe dobësitë e tyre, mërzinë, lodhjen si dhe ankesa tjera, pa pasur frikën nga ndëshkimi dhe shkarkimi kategorik si prindër të këqinj, paaftë dhe të papërfshirë.